สก ๑ หมายถึง [สะกะ] ว. ของตน. (ป.; ส. สฺวก).
น. ผู้กล่าวถ้อยคําฝ่ายตน คือ ฝ่ายเสนอหรือฝ่ายถาม, คู่กับ ปรวาที. (ป.).
น. ผม. (ข. สก่).
(โบ) ก. สะเด็ดนํ้า เช่น เอาข้าวที่ซาวนํ้าแล้วใส่ในตะแกรงเพื่อให้นํ้าแห้งเรียกว่า สก.
[สะกะตะ] น. เกวียน. (ป.).
[สะกะตะ] น. เกวียน. (ป.).
[พาระ] น. ของบรรทุกเกวียน.
[สะกะ, สะกิ] น. ธรรมที่พระสกทาคามีได้บรรลุ. (ป. สกทาคามิผล,สกิทาคามิผล; ส. สกฺฤทาคามินฺ + ผล). (ดู ผล).